Deze fotografie-expo is een hoogstpersoonlijke zoektocht naar lichamelijkheid, intiem en heel dicht op de huid. Het project ontstond ruim voor corona maar kreeg door deze intense periode ongewild een extra dimensie: huidhonger.
Tientallen mannen en vrouwen stonden ondertussen voor mijn lens met lange en vaak emotionele gesprekken tot gevolg, gesprekken open en bloot en pijnlijk eerlijk. Gesprekken die diep voelbaar zijn in de foto's.
Sommigen worstelden met idealen, sommigen met pijn. Anderen herrezen met grote trots, omdat het een daad van verzet bleek tegen de schijnheiligheid van de (online) wereld, of tegen zichzelf. Angst én aanvaarding. Er waren littekens die nooit het daglicht zagen, proporties die schaamte gaven, rituelen die vervuld moesten worden als verwerking. Maar ook mensen die gewoon graag een foto van zichzelf wilden, gemaakt door het oog van een buitenstaander. Dan weer stond er frustratie voor me, diep geworteld vanuit een lichaam dat niet begrepen werd of aanvaard door partners. Wat het me leerde: iedereen leeft op voet van een kleine oorlog met het eigen vege lijf en ik leerde houden van elk van hen.
Wat met het lichaam dat hongert en dorst naar verkenning, speelsheid, streling, aandacht, graag gevoeld én gezien worden. Sommigen - zowel mannen als vrouwen - die voor de lens stonden, bespraken nadien dat gevoel. Dat er zich de dagen na de sessie een zachte vorm van bevrijding of overwinning manifesteerde vanuit hun lichaam. ‘Een blij lijf’, zei zij. ‘Een stuk noestheid buiten gezet’, zei hij. ‘Er is iets aan het genezen’, zelfs dat.
Zichzelf in intimiteit mogen en kunnen zijn of hoe de lens een dankbaar excuus bleek voor een project wezenlijker dan de foto’s an sich.
Schoner kan het resultaat van mijn oefening in connectie niet worden, meer kon ik niet verhopen. Behalve dan dat de mensechte huid en bezielde lichamen op de foto’s elke passant diep mogen raken. Dat deze expo aanzet mekaar meer en vooral bewuster aan te raken.
De uitnodiging staat bij deze open.
